یه لحضه مکان نما رو روی مزار شهید نگه دار
چه روزهایی داشتیم با اینا . چه شبها که تا به صبح گاهی از آرزوها مون برای هم می گفتیم گاهی از گذشته هامون . چه شبهایی با غلامرضا تابه صبح اسلحه به دوش توی کوچه وخیابون شهر نگهبانی می دادیم . لحضه شهادت احمد دیدنی بود . آرپیچی به دوش شاید صد متری خاکریز عراقیها. نشانه گرفته بود تانک پشت خاکریز روکه... گلوله کالیبر 50 سینه احمدو شکافت . آخ که چه لبخندی داشت احمد لحضه آخر .
جمعه برای دیدار دوستان رفته بودم بهشت رضا . دیدم تعدادی از خانواده ها بر مزار عزیزانشون نشستند و یاد ها تازه می کنند . به ذهنم رسید برای یه کار تحقیقی که دارم احوالی ازبعضی خانواده ها به طور تصادفی بپرسم . بعد از صحبت با هر کدومشون یه جوری خجالت کشیدم . هر کدوم یه مطلبی رو یادآور شدن که من غافل از اونا بودم . اما حرفای یه مادر شهید دلمو ترکوند .عرق شرم به پیشانیم نشست . می گفت .شما دیگه خانواده شهدا رو فراموش کردین . شما کم کم شهدا رو هم فراموش می کنین . سه ساله هیشکی در خونه منو نزده حالمو بپرسه . اینجا هم که میام وقت مراسمها همتون از سرخاک بچه من رد می شین میرین سراغ بزرگان . منظورش اشاره به مزار سرداران شهید بود . اونجا حلقه می زنید از اونا می گید و... دلم کباب شد . با خودم گفتم پس این ایام الله ها که نهادها و ادارات این همه آمار سرکشی از خانواده شهدا میدن کجا میرن . از کدوم شهدا سرکشی می کنن . مگه تو مشهد چندتا شهید داریم . اصلا چیکار کنیم که شهدا فراموش نشن . یعنی ما شهدا رو فراموش نکنیم . شهدا که مارو فراموش نکردن . آخه همه جا تو زندگی ماها سرک می کشن و حلال مشکلاتمونن . یه چیزایی به فکرم رسید شاید بتونم قدمی بردارم . اما تنهایی سخته کمک می خوام . کمک .. چه جوری میشه با شهدا دوست بشیم ؟
