سالها پیش وقتی قدم به سرزمین جنوب میگذاشتی واز اهواز درجاده های منتهی به بستان و خرمشهر عبورمیکردی نشانه های تهاجم دشمن کاملا مشهود بود . تانکها و نفربرهای سوخته و به گل نشسته دشمن نشان از اقتدار و شجاعت رزمندگانی داشت که روزی در آن سرزمین به دفاع جانانه پرداختند و دشمن را از 5کیلومتری اهواز عقب راندند تا به مرزهای بین المللی رسیدند. امابه دلایلی که ما نمی دانیم امروز دیگر نشانی از آن نشانه ها نمانده جز اینکه نمادی به عنوان نماد مقاومت در آخرین نقطه حضور دشمن بنا شده است .
سالها پیش وقتی به محل یادمانهای فکه ، هویزه ، اروند ،فتح المبین ، طلاییه،شلمچه و... میرفتی از لحظه پیاده شدن از اتوبوسها نشانه هایی واقعی و بکر و دست نخورده از روزهای حضور مردان بی ادعا می یافتی که گاه اشک بر گونه های زائران می غلطیدو دقایقی با آن شیء باقیمانده نجوا می کردندوراز دل می گفتند که دست کدام شهید توراتبرک کرده .خاکریزهای باران شسته و سنگرهای پرشده از خاک وخاشاک هرکدام دنیایی حرف داشت . سیم خاردارهای پیچیده در هم ومحلهایی محصور با تابلو (میدان مین )فضای آن روزمیادین نبرد رابه ذهن متبادر می کرد . استقبال مردم قدرشناس باعث شد نیاز به فضای بیشتری حس شود و همین امر گسترش محدوده یادمانهارا الزامی کرد و دراین گسترش گاهی خاکریز قدیمی با خاکریز جدید جابجا و از بین رفت . سنگرهای جدید ساخته شد و کیسه های برنج پاکستانی و طارم فریدونکنار شد دیواره ی سنگر! اینها اجباری بود که دست اندرکاران برای ایجاد فضا باید انجام می داند هر چند که خود راضی نبودند آثار به جای مانده را دستخوش تغییرکنند. نمی دانم چه شد که از دوسال پیش متولیان به این فکر افتادند که سرزمین نور را با نمایشگاه کتاب و cd و صنایع دستی وگاهی پوشاک تکمیل نمایند . حالا دیگر زائران که از اتوبوسها پیاده می شوند اول سری به نمایشگاههای پر زرق وبرق می زنند و تا می خواهند به محل یادمان سری بزنند بلندگوهای کاروانهاندا میدهند که وقت تمام است .فریاد که : ماهنوز نرفته ایم به قلگاه شهید آوینی !ماهنوز به کنار اروند نرسیده ایم !!! وجواب که به یادمان دیگر نمی رسیم سریع سوار اتوبوس شوید .
زائر عزیز چه دیدی؟ چفیه.کتاب و قرآن . مفاتیح... که خوبهایش است . تیشرت چینی !گل پلاستیکی !گلدان منقش به عکس لیلی و مجنون... و او 2000کیلومترآمده بودتا نمایشگاهی را ببیند که بهتر و ارزانترش در شهرش وجود دارد .جالب اینجاست که بانیان نمایشگاهها متولیان یادمانها هستند ...
نمی دانم شاید من اشتباه می کنم و ...
