باز نیمه سال گذشت و کم کم وقت بار بستن سوی دیار یار نزدیک شد . هر روز که می گذرد بوی باروت پشت خاکریزها بیشتر به مشام می رسه . بعضیها از حالا میرن سراغ وصتنامه شهدا و زندگینامه هاشون تا وقتی پا به محل عروجشون گذاشتن بیشتر بااونا مأنوس بشن . آخه روزهای اعزام کمتروقت میشه بدونی کجا می خوای بری . یه حس عاشقی بوجود می یاد که فقط حلاوت رفتن داری نه دونستن . اونجا هم که می رسی باید بدو بدو کنی از این سنگر به اون سنگر از این خاکریز به اون خاکریز . غروب شلمچه و ظهر هویزه و صبح اروند . وای چه روزاییست . خوش به حال اونایی که بار می بندند تا اونجا کوله بار معنویت رو مملو از عشق شهدا کنند .
